American Poets David Ronaldo & Pieter Akkermans Gasthuisschuur Aarschot (14-05-2025) reporter & photo credits: Freddie info band: David Ronaldo - Pieter Akkermans info organisatie: CC Het Gasthuis - Rootstown © Rootsville 2025

Toen we een paar maand geleden de flyer voor het afsluitend programma in 'De Gasthuisschuur' in het gezichtsveld kregen hadden we zoiets van 'WTF'. 'American Poets' als afsluiter van een muzikaal seizoen van 'Rootstown'? Moeten we ons nu plots gaan verdiepen in de werken van Allen Ginsberg, James Longenbach of een Ezra Pound'?

Plots herinnerde ik me de tip van de juf uit het eerste leerjaar dat ik mijn wijsvinger moest gebruiken om iets te lezen want er stond dat de muzikanten David Ronaldo en Pieter Akkermans die avond werk zouden gaan brengen van songsmids als een Bob Dylan, een Neil Young, een Townes Van Zandt en een Tom Waits om er maar een paar te noemen. Een slok op de borrel uiteraard want zo stond dan ook meteen in de sterren geschreven dat die avond 'De Gasthuisschuur' zou vollopen...en zelfs mutti war da!

Een heleboel fans van 'David Ronaldo & The Dice' hadden de werken in de tuin laten liggen voor wat een zalige zomerse avond zou gaan worden. Te veel om hier te gaan opnoemen maar met de absolute zekerheid van...de afwezigen hadden weer eens ongelijk.

Het was een spinsel van David Ronaldo die er wat graag zijn toetsenman van 'The Dice' er wou bij betrekken en dat bleek dan meteen een bullseye te gaan worden. 'Wizzard on the Black & White Keys' Pieter Akkermans had hiervoor niets aan het toeval overgelaten en verhuisde zelfs zijn statige 'Buffetpiano' vanuit zijn woning richting 'Osschot'. Als muzikant in hart en nieren en met de liefde voor zijn instrument kwam er zelfs een heuse pianostemmer aan te pas om zo niets aan het toeval over te laten, en uiteraard mogen we de collectie akoestische gitaren van David niet vergeten. Dat zou pas een big mistake zijn.

Nog een korte maar bondige inleiding van 'MC' Kurt De Bont konden 'David Ronaldo & Pieter Akkermans' er hier in een volgepropte 'Gashuisschuur' eraan beginnen. Wat hij wel vergat te vermelden was dat Lesley Verbeeck als steunpilaar van 'The Dice' die avond jarig was maar daarvan waren we door smoelenboek al op de hoogte gebracht, maar toch nog een zoveelste 'Happy Birthday Lesley'.

Niet de woorden 'Either Move or Be Moved' van Ezra Pound waren de opener van de avond maar 'I get up in the Evenin', And I Ain't got Nothin' to Say' en zo zitten we meteen bij 'Dancin' In The Dark' van 'The Boss', een nummer dat David Ronaldo als inleiding solo kwam te brengen. Hierna kwam Pieter Akkermans zijn toetsen te beroeren met een fluwelen handtouch en toen werd het hier plots respectvol stil in de schuur.

Er meteen dan maar eentje van de 'Nobelprijswinnaar voor Literatuur' er in gooien en werd 'Like A Rollin' Stone' van Robert Zimmerman AKA Bob Dylan hier zo ook onmiddellijk hartelijk onthaald. Zo werd dan meteen ook de toon gezet voor de ganse avond met enkel de muzikale klanken van een gitaar, piano en de kalnkkleur van David. En eerlijk? meer hoeft dat ook niet te zijn om ons zo af te leiden van alle miserie in de wereld en ontstond er ook al meteen een bescheiden sing-a-long.

Uiteraard mag en kan ook Neil Young niet worden vergeten on a night like this en kregen we uit 1970 kregen we dan 'After The Goldrush'. Nog maar drie nummers ver en iedereen al in opperste stemming. Eentje dan dat niet meteen door iedereen is gekend...heu? al is 'Pancho & Lefty' van Townes Van Zandt wel een standard te noemen in de Americana scène en zo belanden David en Pieter dan terug bij Bob Dylan en diens 'Don't Thing Twice, It's Allright' uit alweer 1963. De golden sixties weetjewel!

Het samenspelen van gitaar en piano bleek toen al een meesterzet en zette 'Dirk Lekenne' van 'Fandango Music' al meteen zijn grijze hersencellen aan het werk om zo het idee te opperen voor een 'CD' te gaan opnemen. Het subtiel beroeren van de ivoren toetsen door Pieter Akkermans op die statige buffetpiano kon je gewoon als meesterlijk aanschouwen. De sfeervolle verlichting deed de rest.

Van 'Johnny 99' uit het 'Nebraska' album van Bruce Springsteen over 'Hey Hey My My' van Neil Young, en gelukkig waren er geen azijnpissers aanwezig die dan zeiden van 'My My Hey Hey', en werd de luisterende stilte enkel onderbroken door een welgemeend applaus voor David en Pieter die beiden bleven glunderen op het podium. Misschien wel minder gekend als het nummer van Townes Van Zandt is het daaropvolgende 'Out On The Western Plain' van Folk- en Blueszanger 'Huddie William Ledbetter' (1888-1949).

Zoals vele van zijn nummers kwamen ze pas aan het oppervlak door de versies van anderen wat misschien wel zijn eigen fout was want hij bracht een behoorlijk deel van zijn leven in de gevangenis door. Dit 'Lead Belly' nummer kreeg zo ook bekendheid in de versie van die Ierse halfgod Rory Gallagher. Maar voor de muzikale analfabeten onder ons, remember... 'In The Pines', 'Goodnight Irene', Cotton Field' en 'Midnight Special' of dacht je dat deze laatste van John Fogerty en zijn CCR waren?

Even een ambiance brengend momentum met 'A Boy Named Sue' van Johnny Cash en ook dit is een legende te hoor met een Pieter en zijn skills op de basgitaar, waarna het aanwezige 'Ronaldo Choir' het geweldige 'The River' van 'The Boss' uit 1979 kwam mee te kelen. Altijd wel een klassieker op avonden zoals deze is Bob Dylan's 'Blind Willie McTell' en meteen weerom een highlight van deze 'American Poets' nacht. 'She Talks To Angels' is een nummer uit het in 1990 uitgebrachte debuutalbum ''Shake Your Money Maker' van 'The Black Crows' en werd destijds neergepend door de gebroeders Chris en Rich Robinson. Vanavond in een uitstekende versie van David Ronaldo & Pieter Akkemans.

'Tangled Up In Blue' is dan weer eentje van Bob Dylan waarna we leerden kennismaken met 'Willin' van Lowell George. Voor de zeldzame youngsters hier aanwezig deze Lowell George was de oprichter van de Los Angeles rockband 'Little Feat' met daarin leden van de 'Frank Zappa's Mothers of Invention' en zo schrijven we einde de sixties. De pianotoetsen van Pieter deden ons toen verlangen naar meer en in onze hoofden (althans in het mijne) werd er dan de naam van Tom Waits gescandeerd. En ja hoor onze gebeden werden verhoord met hat prachtige 'I Hope I Don't Fall In Love With You' uit het iconische album 'Closing Time' dat werd uitgegeven in 1973.

Wij waren dan al met z'n allen verliefd op deze 'American Poets' in die mate dat we al begonnen te verlangen naar een volgend concert van dit duo. Helaas na 'Thunder Road' zat de pret er hier in de 'Gasthuisschuur' erop en werden we met het bisnummer nog éénmaal van onze sokken geblazen en dat gebeurde dan met de ballad 'Desperado' van 'Eagles'!!! 'American Poets', een masterclass voor genietend bezinnen...